home sweet? home..

En voor je het weet sta je weer op Nederlandse bodem...

Vrijdag heb ik de laatste zwemexamens gegeven. Dat was erg leuk! Hun uiterste best hebben ze gedaan. Van de 6 examenkanditaten zijn er 6 geslaagd! De 4 dames van de vorige groep, die nog hun examen mochten inhalen, hebben, ondanks weken geen zwemles, het zeer goed gedaan en toch nog hun (gedeeltelijke) certificaat behaald. De resterende 3 dames hebben een laatste les gehad en geen examen af kunnen leggen aangezien ze helaas nog niet zover waren.

(Mijn dans-vriend) Enock was niet aanwezig en dat verbaasde mij zeer, als beste en fanatiekste zwemmer.. tegen afsluiting kwam hij aangerend. Zijn broer had, in omgeving Entebbe, een ongeluk gehad en lag in het ziekenhuis. Daar moest hij even heen. Snel terug gereisd om niet het examen te missen, kwam hij te laat. Als uitzondering ben ik na de examens en het vertrekken van de studenten, met hem achtergebleven om alsnog zijn examen af te leggen en.. geslaagd natuurlijk. Samen liepen we terug naar ASOD en aangezien hij door dit alles zijn 'supper' gemist had heb ik hem wat te eten en drinken gekocht.

Zaterdag hebben 2 achterbuufjes aan mijn haren gewerkt, een loodzwaar hoofd van 8 pakjes extenties geven mij een zeer bijzondere oegandese look :)

De laatste dagen waren zeer bijzonder;

Afgelopen zondag is Jacky met 'mijn dochter' Betty wezen shoppen. Van schoolsokken, schoolschoenen, ondergoed, zeep, maandverband, thermosfles, boeken, pennen, kleding/was hanger, waspoeder, slippers etc. alles wat ze nodig had en heeft is gekocht. Ze hebben een fijne ochtend gehad en alles netjes op kantoor uitgestald. Helaas kon ik er niet bij zijn, maar financieel gezien is dat gunstig geweest anders waren er andere bedragen uitgegeven als de verkopers een mzungu in het gezelschap had geconstateerd.

Maandag heb ik Betty aan het einde van de dag uit de les gehaald om alles officieel te maken, controleren, foto's maken, bespreken en met tranen elkaar bedanken en knuffen. Ze had geen woorden van dankbaarheid, maar in het weekeinde had ze mij 2 gedichten geschreven die genoeg zeggen.. dikke slik..
Genoeg geld is er nog over om haar zeker tot het einde van het (school) jaar te 'onderhouden', dat ook mede dankzij de donatie n.a.v. mijn vorige berichtje op de site.
Vanaf het volgende schooljaar (S4) dat ergens in januari begint maken we een nieuw budget en zal ik mijn uiterste best doen om Betty te voorzien van alle volgende levensbehoeften incl. schoolgeld, requirements en materialen. Wordt dus vervolgd.

Maandag was ook mijn laatste dag op school, geen lessen meer want alles is afgerond. Het afscheid is begonnen..
Een voor een heb ik van alle klassen afscheid genomen door ze te bezoeken, vele geprintte foto's als herinnering uit te delen, en een groepsfoto te maken .
Beginnende bij S6, helaas heb ik daar het minst voor betekend. Toen een van mijn favorite klassen S5, dat was super. Een leuke groepsfoto heb ik van ze gemaakt, we hebben geknuft en het afscheid viel zwaar.. vooral de jongens, Isac.. Steven.. Enock.. Knuffen en tranen..
S4 was 'uit op examens' dus dat lokaal was leeg, vreemd hoor, mijn favorite jongens uit de tekenles.. maar dat afscheid was vorige week al genomen. Ze hebben super leuke tekeningen gemaakt en brieven/bedankjes geschreven.
S3 o.l.v. principal Possiano. De lastige klas met de 'moeilijke' pubers.. het is een leuke groepsfoto geworden.
S2 was een liefelijk afscheid, jonge knullen die zonder schaamte uitspraken hoe jammer ze het vinden dat ik wegga, nog wat laatste vragen en teleurgestelde/verdrietige dames. Als ik vraag waarom ze niet opstaan om op de foto te gaan zeggen ze dat ze het helemaal niet leuk vinden dat ik ga... (zucht) Uiteindelijk heb ik toch een leuke foto van ze kunnen maken.
Als laatste S1, de jongsten van het nest, lekker rommelig en rumoerig met ontelbare vragen, opmerkingen.. studentjes die nep-huilden, maar ik ken ze goed genoeg dat ze mij duidelijk willen maken hoe jammer ze het vinden dat ik ga..
Buiten tref ik Richard, student S3 die me nog een tekening/brief overhandigd en vraagt of hij op dinsdag toch nog eventjes bij me thuis mag komen omdat ik dan niet meer naar school ga..

In het personeelskantoor tref ik mijn vrienden Geoffrey en Barnabas, nog even onze laatste gesprekjes.. grappen en een knuf met Geoffrey. Hij zegt dat als ik terug kom in Oeganda dat we dan gaan trouwen, haha de grapjas. Barnabas loopt met mij mee en wil dinsdagochtend ook nog even afscheid komen nemen, net als Jacky, John en Charity.

Onderweg naar huis tref ik Sarah die kort in het begin mijn assistente sport is geweest, ook zij is een arme meid maar wilde me toch nog even een afscheids kadootje geven.. aandoenlijk en zo lief! Net als de verkoopster van fruit waar ik standaard altijd mijn bananen kocht, een arme vrouw met vele kinderen. 1 ervan gaat naar school en kan engels, ze riep me en zei dat haar mammie me wilde spreken. Eenmaal daar kreeg ik als afscheidskado een tros bananen.. ik weet hoe groot en waardevol het gebaar voor hun is.. Tja het werd steeds lastiger.. Maar ik bleef glimlachen en dankbaar.

's Avonds neem ik voor de laatste keer mijn buuf Annah mee uit eten. Ik merk dat het haar erg zwaar valt dat het afscheid nadert, het zal stil worden en ze is bang om alleen te zijn..
We hebben een gezellige avond, ik geef haar als herinnering een paar fotootjes van ons en een flessenopener. Jawel, ze is een kei in het openen van flessen met haar tanden, die wil ik haar toch graag besparen haha. Toen we laat thuis kwamen zat er een kadootje tussen mijn deur, een mooie brief/tekening van een student van wie ik het nooit had verwacht. Helaas heeft hij me niet thuis getroffen. Zijn telnr. zit bij in de envelop dus dank ik hem op die manier.

Dinsdagochtend al vroeg voordat de school begint, stond Richard (student S3) al op de stoep, eigenlijk had hij niets te vertellen maar wilde hij me gewoon nog even zien.. zo lief!
Ik begin mijn boeltje te organiseren en te pakken, in de loop van de ochtend komt Barnabas en babbelen we wat. Later komt Jacky nog, ze bracht me de kerstkaarten na die nog getekend moesten worden door de studenten en een setje kleding die ik van haar heb gekregen. John heeft helaas afgebeld en Charity was te laat omdat hij eerst nog op pad moest voor zijn 'chicks'. Bij het afscheid van Jacky bespreek ik met haar dat ze mijn bureautje, stoel en het matras krijgt. Barnabas krijgt mijn klamboe (ongelofelijk dat hij altijd nog zonder slaapt). En al het andere heb ik op papier min of meer verdeeld anders beland het misschien bij 1 persoon en ik wil iedereen wat geven zoals kleding, schoenen, pennen, stoelen, bijzettafeltjes, kerosine potje, strijkijzer etc. etc. In de middagpauze komt Richard nog een keer.. of hij me zijn telnr. mag geven.. lieverd!

's Avonds komt Mathias (want hij brengt me naar het vliegveld) met de liefste kadootjes, komt Flavia, zijn zus, ook nog even met een afscheidskadootje langs en maak ik voor de laatste keer wat te eten voor ons, pak ik mijn laatste spullen in, knap ik mij op en beloof ik de buuf om 1am wakker te maken als we moeten vertrekken.
Slapen zit er niet meer in, ik ontvang en verstuur nog wat laatste smsjes en dan is het tijd. We pakken de auto in en ik maak de buuf wakker.. Ze is erg verdrietig, we geven elkaar een laatste knuf en dan kijkt ze me niet meer aan, tranen vullen haar ogen...foei wat doet me dat zeer.

Net als toen ik aankwam in Oeganda vertrok ik ook weer.. midden in de nacht en het heeft geregend. Op het vliegveld aangekomen check ik in, we waren ons er niet van bewust dat ik na het inchecken geen enkel contact meer met de achterblijvende mocht hebben.. dat was al haast een wrede aktie. Ongeloof en teleurgesteld stonden we daar.. te kijken. Een goed excuus was het telefoontje dat ik Charity beloofd had wat ik nog bij me had. Als grote uitzondering kregen we 2 minuten om de simkaart te verwijderen en afscheid te nemen. Dat gaf mij een heel raar gevoel. Een vreemd moment van afscheid van Mathias en Oeganda.. Punt, einde en nu naar huis.
Zoals iedereen weet die mij kent.. afscheid valt mij altijd zwaar en dit was een van de zwaarsten; zo mooi, warm, liefdevol, pijnlijk, kort, abrubt, verdrietig en waardevol!

Met een vertraging verliet het vliegtuig Oeganda waardoor ik bijna mijn aansluiting in Cairo miste. Een uur later dan gepland stond ik weer op Nederlandse bodem, een zenuwachtig gevoel bekroop mij. Ik was niet blij maar verheugde mij erg op het weerzien. Vladi, mijn broer, stond op me te wachten. Een dikke glimlach en een dikke knuf.. welkom thuis..

De eerste ochtend na het ontwaken was ik even de draad kwijt, ik werd om half 11 pas wakker van mijn telefoon. Na het openen van mijn ogen herkende ik mijn kamer wel, wist ik wel wie mijn buren waren, maar welke taal te spreken en waar ik precies was.. dat duurde even voordat het kwartje viel. De volgende uren waren vreemd in mijn eigen huis waar ik 9 maand niet heb gewoond..

Welkom thuis!

Gisteren heb ik geld over gemaakt naar Remmy voor het hondentehuis, en Moses (de vader van Sarah, het verbrande meisje)
De komende dagen zal ik overzichten maken en plannen voor de toekomst, wordt vervolgd jullie horen z.s.m.

Groetjes en liefs
Rasta Evelien