Een stormachtig bezoekje Oeganda

Kort maar krachtig!

Inmiddels ben ik weer terug van een stormachtig bezoekje aan Oeganda. Aangezien ik niet langer weg kon door werk en financien, heb ik genoegen genomen met slechts een weekje :-( Maar met een strakke planning heb ik in Oeganda uiteindelijk toch alles gedaan wat ik wilde doen.

Een hele goedkope ticket heeft mij lang in de lucht, aan de grond in Dubai, in de lucht, aan de grond in Adis Abbeba, in de lucht en uiteindelijk naar Entebbe gebracht. Wat een wereldreis! Alsof ik naar de andere kant van de wereld afreisde, want daar doe je net zo lang over. Maargoed, het was financieel te aantrekkelijk dus daar moest ik dan maar wat voor over hebben.

Zondagmiddag na aankomst ben ik verrast met een bezoekje aan de botanische tuinen in Entebbe, lekker, die warmte en rust en nog frisse lucht. Heerlijk. Daarna zijn we vertrokken naar Kampala waar ik dit keer door omstandigheden mijn intrek heb gedaan in een lokaal hotel in de stad. Stel je daarbij niet te veel van voor.. een ideale lokatie, enorm veel herrie van het chaotische verkeer tot diep in de nacht en vanaf akelig vroeg in de ochtend, insekten in de kast, maar wel een lekker bed, een warme douche, een stevig ontbijt en wederom erg goedkoop haha.
Na een dagje bijkomen, genietend van de onveranderde Oegandese stof, chaos en drukte ben ik begonnen mijn lijstje af te werken.

Allereerst heb ik Annah, mijn oegandese buuf, bezocht op haar werk. Aangezien ze niet wist dat ik naar Oeganda zou komen was de verrassing erg groot, een dikke, bijna onophoudelijke knuf en traan bevestigde de wederzijdse blijdschap. 's Avonds hebben we onder het genot van een lekkere maaltijd tot laat gezellig bijgepraat.

Dezelfde dag heeft Mathias mij begeleidt naar en door het Mulago Hospital waar we Sarah hebben bezocht. Wat was ik blij dat ik dat niet alleen hoefde te doen, tjonge wat een armoede en narigheid, en die geuren.. Daar wil je niet onnodig rondlopen, en foto's maken was voor mij te genant.
Sarah (eigenlijk Sharifa) lag wederom voor operaties in het ziekenhuis. Dit keer voor correctie van haar voet en plastische chirurgie van de littekens van voorgaande operaties ten gevolge van het vreselijke verbrandings-ongeluk.
Getraumatiseerd van angst voor pijn, maar uiteindelijk met een glimlach genietend van de knuffel, een boekje en een zakje geld voor de ouders, werd het bezoek een groot succes. Iedereen was blij. Het was goed om te zien dat Sarah's ouders er alles voor over hebben om Sarah tot een gezond kind proberen te krijgen, en dat het mooie meisje, ondanks haar pijnen, een lach op haar gezichtje getoverd kan krijgen. Grote dankbaarheid van paps en mams voor de kleine financiele bijdrage, die ik in deze korte tijd ingezameld had weten te krijgen en op deze plek heb mogen brengen.

Vervolgens hebben we het KYC (Kawempe Youth Centre) bezocht. Een jongerencentrum met een bibliotheek, ruimte voor computerles, en ruimte voor buiten aktiviteiten, discussie ruimte en kinder-aktiviteitenbegeleiding cq berging. Een goed georganiseerde organisatie dat door een nederlandse stichting geleidt wordt (Pearl of Africa en Kapini). Al pratend kwam ik er achter dat dit project destijds mijn 2e keus was om als vrijwilligster te gaan werken.. heel bijzonder dat Antek en KYC nu alsnog op mijn pad zijn gekomen. Ik zal kijken of ik me nuttig kan maken voor deze organisatie. Ik denk nl. dat het mogelijk moet zijn om KYC te kunnen voorzien van meerdere, en als het kan nieuwere, engelstalige boeken. In de ruimste zin van het woord, van romannetjes, educatie boeken op allerlei niveau's tot en met universitair educatie materiaal. Mocht iemand dit lezen en een tip hebben.... dan hoor ik het GRAAG!

Toen kwam het moment om een dagje ASOD en Milennium College aan te doen.. ik was toch wat nerveus om iedereen weer te gaan zien.
Een zak met geld meenemend nam ik ouderwets de taxi naar richting 'mijn oude wijk' waar ik bijna een half jaar gewoond en gewerkt heb. Onderweg kwamen allerlei herinneringen op, de gaten in de wegen die alleen nog maar groter zijn geworden, een weg dat warempel vernieuwd is, kraampjes met dezelfde mensen erachter, de geluiden en geuren etc. Heerlijk om alles weer te zien! Aangekomen bij de supermarkt van Kyebando, wat het eindstation is, treffen onze ogen direkt, de dame waar ik altijd mijn bananen kocht. Helemaal blij komt ze naar me toe, maar communiceren blijft lastig aangezien ze praktisch geen engels spreekt. Maar leuk weerzien. Ik koop een paar banaantjes en vervolg ik mijn wandeling naar kantoor. Alsof ik nooit weg ben geweest, heel vreemd.

Aangekomen bij ASOD, op het eerste oog is alles hetzelfde, maar zodra je verder loopt en wat beter kijkt zijn er toch kleine positieve veranderingen; zoals dat het terrein dat nu afgesloten kan worden, en dat er vanaf de jongens geen doorgang meer is naar de meisjes.
Gelukkig zijn de studenten op school, en kan ik rustig het kantoor in. Daar tref ik Renzo en Marlies. Voorbereid en toch verrast wordt ik ontvangen en nemen ze de tijd om met me te babbelen. Ik had bewust Marlies van tevoren gemaild met het verzoek mijn bezoek stil te houden, omdat het een eendags bezoekje aan ASOD zou worden. Ik weet dat er anders weer veel werk wordt gestoken in een officieel welkom en dat voelde niet oke voor mij. Ik wilde spontaan binnen komen lopen en iedereen verrassen, dus had ze netjes alleen directeur John ingelicht en verder stil gehouden. Dat gaf dus leuke tafereeltjes. Bijvoorbeeld een Charity die in zijn drukte en haast het kantoor voorbij liep, om vervolgens in de achteruit te gaan om met volle verbazing en enthousiasme allerlei geluiden uit te kramen van blijdschap. Zo volgden er nog een paar studenten; een knul, Charles, die in gesprek was met Marlies, omkeek, mij netjes gedag zei, verder ging in het gesprek, nog eens omkeek, en toen pas besefte.. 'oh Madam Evelien', en toen pas blij werd. Een studente die spontaan de handen voor de mond sloeg en weg rende.. haha. En Ronald, die eigenlijk ziek in bed lag met Malaria, had zich aangekleed en was naar kantoor gekomen toen hij hoorde dat ik er was, en me per se even wilde zien. Lief he.
Natuurlijk kwam John even bij het horen van mijn stem, en later de lieve jonge mama Jacky. Burser Moses was ook oprecht blij en ook daar kwam niet veel tekst uit, zo leuk!

En toen kwam het spannendst, naar school, naar 'mijn' kinderen, naar 'mijn' voormalige werkplek en vrienden. Mijn hartslag was hoog en de wandeling, wat een herinnering! Eenmaal bij de schoolpoort aangekomen was het lunchtijd, perfekt volgens plan. Dit was om te veel onderbrekingen tijdens de lessen te voorkomen. Ik keek over het schoolplein en een paar (voormalige) S5 studenten (nu dus S6) ontdekten mij. Ik hoorde ze overleggen.. ' is dat Madam Evelien? Neh, dat kan toch niet? Jawel het is Madam Evelien!' Om wie het hardst kon rennen kwamen de jongens op mij afgerend, ik lag dubbel van het lachen. Wat een geknuffel en zonder schaamte oprechte blijdschap. Eerst met z'n allen tegelijk, en later nog eens een voor een. Wat een welkom! Wow!
Al knuffelend en mijn handen vast houdend liepen we naar het schoolgebouw waar ondertussen meer studenten zich verzamelden. Allen waren super blij en wilden me even vasthouden en gedag zeggen, zelfs Geoffrey (de wiskunde leraar) kwam met zijn bordje eten naar buiten om te kijken wat er toch loos was, en die begon allerlei kreetjes uit te kramen. Onverwacht en erg blij. Ik ging eventjes mee de lerarenkamer in om de collega's te begroeten, om vervolgens weer verder te gaan met het begroeten van alle studenten. Uiteindelijk kwam ik aan bij mijn favoriete lokaal van S4. Daar kwam Betty uit gestormd en liep me bijna omver! Ze had gehoord dat ik er was en rende hard naar buiten, extreem blij, mij plat knuffend met een dikke traan wist ze zich geen houding te geven. Jee, heftig was dat! Maar erg lief! Ik beloofde haar na de luch even apart mee te nemen buiten de schoolpoort om wat te babbelen, en dat vond ze fijn. Ik weet nu nog niet of ze door alle consternatie nog wel geluncht heeft haha.
Toen kwam ik bij mijn beste vriend Barnabas, even beleefd en ingetogen als altijd gaf hij mij de hand en zei 'how are you?' Ik hield zijn hand vast om hem vervolgens tegen me aan te drukken, man ik was blij hem weer te zien! Barnabas heb ik toch veel tijd mee doorgebracht en is mijn beste oegandese vriend, dus heb ik met hem dezelfde avond afgesproken om samen wat te gaan eten en bij te praten. Daar voelde hij zich een stuk comfortabeler bij en het was een heerlijke avond waarin we heel veel besproken hebben. Wat mooi dat zo'n goede vriendschap op zo'n afstand en met zo'n andere cultuur zich zo goed tot stand houdt, ondanks de beperkte communicatie aangezien hij een erg arme man is. Fijn hoor!
Iedereen op school was wat van streek door mijn komst, en de rest van de middag verliep voor een ieder anders dan normaal. Na de pauze gedeeld te hebben met de leraren, heb ik nog even mijn favoriete klas, S5, bezocht voor een klassikale babbel. Vragen beantwoorden en wat ouwehoeren, leuk was dat. Ze drongen aan te blijven, hoe pijnlijk dat ook was, moest ik afslaan, want de week was kort en er was nog veel te doen. Een laatste knuf en handshake en dat was het dan. Wat een blijdschap op een middag!

Betty liep mee naar ASOD, en onderweg namen we nog even een frisdrankje. Het kind was zo blij! We hebben over vanalles gepraat. Ze had op gegeven moment wel een goed punt, Een poosje geleden toen Betty haar mam vertelde dat ik haar financieel onderhoud in de breedste zin van het woord, vroeg haar mam wat ze daarvoor moest doen. Een logisch antwoord van een moeder, want het zal niet de eerste keer zijn in Oeganda, dat een kind iets moois accepteerd (zoals kleding, eten, geld, een telefoon, educatie of whatever) om vervolgens terug te moeten betalen. De gever dwingt het kind vaak later terug te betalen middels sexuele activiteiten, waardoor het kind vervolgens vaak zwanger, en in het ergste geval met HIV/AIDS besmet de gevolgen aan moet gaan. Dit noemen ze ook wel de 'sugar-dad-situation'. Uiteindelijk heeft ze haar mam weten te overtuigen dat het is ontstaan uit het niets en dat ik er niets voor terug wil. Om haar mam wat gerust te stellen wilde Betty graag dat we samen op de foto gingen, zo gezegd zo gedaan. De foto's heb ik later uit laten printen en voor haar en haar mam af laten drukken. Kleine moeite, groot plezier, toch?!

Na het achterlaten van het schoolgeld en allerlei andere onkosten voor Betty voor (helaas alleen) dit schoolsemester heeft Betty haar casual costuum mogen ontvangen. Ze liep de hele dag altijd alleen maar in haar schooluniform, met gebrek aan wat anders. Wederom helemaal blij! Later hoorde ik van Marlies dat ze dezelfde middag nog gezichtscreme, zeep en een handdoek is gaan kopen..

Donderdag heb ik nog wat afspraakjes gehad en heb ik een groot deel van de middag en avond in het cafe gezeten (lekker ouderwets bij cafe Pap, waar ik wederom herkend werd, net als de taxichauffeur, en in de winkel, grappig toch?!) om de oude laptop van mijn ouders te installeren met skype en een antivirus. Na wat uren is me dat gelukt, om 's avonds bij demonstratie en een korte computercursus, de laptop niet meer aan de praat te kunnen krijgen.. Vermoeid, gefrustreerd en geirriteerd zijn we maar naar huis gegaan. Een oegandese techneut moet er maar even naar kijken aangezien mijn tijd begon te verstrijken.

Door alle heftige indrukken was het tijd voor een dagje ontspanning, per slot van rekening was ik op vakantie en was het niet de bedoeling om compleet uitgeteld weer thuis te komen. Zaterdag nog een paar laatste dingen, en dat was het dan.. een stormachtig bezoekje Oeganda.
Met een brok in de keel liep ik door de douane om vervolgens de oegandese warmte wederom achter te laten.. voor een hele lange rit naar het koude kikkerlandje. Tja, het was goed!

... wordt vervolgd..

Liefs
Evelien