Terug van weg geweest..

Vakantietijd voor de scholieren en voor mij.

Helaas heeft de camera het begeven en is de laptop gecrashed..dat heeft me een hoop tijd en geld gekost. Meerdere keren had ik opnieuw een verhaal geschreven, omdat door vierussen teksten verdwenen. Nu is de laptop geformatteerd, heb ik engelse software en windows 7 en dat is nieuw voor mij, zoeken dus, maar ik kom er wel uit alleen duurt het even :)

Ik kom net van de immigratie vandaan waar ik al ruim 3 weken mee aan het klungelen ben, dan denk je dat in Nederland de ambtenaren traag zijn.. hier is het nog een graadje erger! Ze informeren je maar half, zelfs als je verder vraagt, zeer arrogant, en dan moet je voor de zoveelste keer terugkomen of een loket is gesloten etc. etc. Het is nu dus nog niet in orde, morgenochtend weer een kans. Frustratie is inspiratie of niet Anouck haha

Maaargoed eindelijk weer nieuws uit het Oegandese land. In de eerste week van de vakantie heb ik met de jongens het zwemexamen afgelegd. Eerst nog even wat lesgeven, wat laatste aanwijzingen en toen een voor een het water in. Dat was heel leuk. Ze hebben enorm hun best gedaan, je kon het van de gezichten aflezen:)(foto's volgen z.s.m.) En.. ze zijn allemaal geslaagd! Wat wil je nog meer met zo'n goede juf:) Haha. Sommigen kunnen zelfs super goed zwemmen nu. Ik ben apetrots. De meiden hebben nog wat meer tijd nodig gehad, maar dat ronden we deze week af. Ik ben zelfs door een groepje volwassenen, vreemden, gevraagd om zwemles te gaan geven tegen betaling. Wordt vervolgd..

Vakantietijd dus. Het gros van de kinderen zijn naar huis, familie of bekenden gestuurd eenvoudigweg omdat er niet genoeg geld is om hen over te laten blijven. Aangezien voor een aantal de thuissituatie ver weg van prettig is doordat ze niet geaccepteerd worden door de stiefmoeder/vader, ze vervelende klussen moeten doen of omdat het thuis nog meer overleven is.. Sommigen kunnen echt nergens terecht dus moeten ze wel overblijven, dat is af en toe letterlijk en figuurlijk op een houtje bijten. Voorgaande jaren hebben ze af en toe zelfs maaltijden over moeten slaan omdat er gewoonweg geen geld was. Zware tijden dus.

Zware tijden ook voor mij, minder te doen, en ik begon me steeds eenzamer te voelen. De dingen die je ziet en hoort raken mij zeer. Bijvoorbeeld, regelmatig als ik de stad in ga, zie ik dezelfde jonge knul, gewikkeld in plastic op de grond liggen. Hij bedelt al niet eens meer en is erg dun en smerig. Als ik hem wat kleingeld geef dan kijkt hij er langzaam naar..nog langzamer kijkt hij omhoog.. te langzaam! Die ogen..zo ver weg..zo afwezig, misschien ziek? Dat geeft me een kramp in m'n maag. Zo veel 'gevallen' waar je iets voor zou willen doen, maar dat is onbegonnen werk.

Samen met Barnabas ben ik een zeefdruk project aan het opzetten. Een goede investering (van jullie donateurs:) voor een educatief, en ik hoop, een inkomen genererend project voor de school, ASOD en Barnabas. De laatste dingen bespreek ik nu met Barnabas en werk ik uit ter goedkeuring van ASOD. Zodra ik Oeganda al weer verlaten zal, hoop ik dat het project gestart is en het e.e.a. al vorm heeft. Wordt vervolgd dus.

Tijd voor een korte vakantie dus. Vorige week ben ik er 5 daagjes tussen uit geweest, en dat was geweldig! Ik ben het Mt. Elgon gebied in gereisd met de intentie daar de bergen in te gaan. Je moet wel oogkleppen op doen als je in de grote bus zit want die rijden als monsters. Volgens mij hebben ze zelfs een jongen geraakt, maar hij is gewoon doorgereden.. Mijn wens was om de Karimojong (richting Sudan) in te gaan, maar dat werd mij ten strengste afgeraden i.v.m. veiligheid. Van Mbale ben ik, samen met 2 ontzettend lieve broers, naar de beroemde Sipi Falls gereisd, waar ik met een wees een mooie wandeling naar de Falls en naar een koffieplantage gemaakt. Aldaar heeft hij mij het gehele proces van koffieboon plukken, pellen, drogen, in vijzel ontvellen, roosteren, wederom in vijzel fijnmalen en koffiezetten laten zien. We hebben geschuild bij de locale bevolking en ik heb een geweldige overnachting gehad. Alsof het zo moest zijn, Denis weet de weg in Karimojong.. uiteindelijk heb ik besloten om met Simon en Denis 2 dagen ditgebied in te gaan. Dat was geweldig! Tot grote frustratie van Marlies was er geen bereik en was ze al bang dat ik niet meer leefde..omdat de Karimojong erom bekend staan dat ze erg agressief zijn.. Vele militairen en militaire kampen gaven mij een gevoel van veiligheid, wij hebben ons kostelijk vermaakt. De natuur veranderde van groene bergen, waterlanden tot enorme droge en gebarste vlakten met doornstruiken (hoedertjes met kuddes geiten en, jawel, kamelen). Af en toe nemen we klanten mee om de reis financieel wat aantrekkelijker te maken (Simon en Denis zijn taxichaufeurs) en daardoor komen we een beetje in aanraking met de bevolking en hun geur en vliegen.. haha. Zwierende plooirokken voor de dames en/of wraps, vele kralen kettingen, oorbellen, armbanden en metalen enkelbanden. Van alles dragen ze op hun hoofden, van bossen brandhoud tot gevulde jerrycans. De slanke lange heren zijn schaars bedekt met een wrap en ook zij dragen grote oorbellen, en andere kralen en metalen sierraden. Veelal zijn ze op pad met een klein krukje die ze gebruiken om op te zitten of als kussen. Mooie kodakmomenten, maar als ze de indruk kregen dat je een foto wilde maken werden ze agressief. Tegen betaling of dus geen foto's. We stoppen bij een markt omdat Denis een bekende ziet, Simon een geroosterde kip op een stokje wil en ik van de gelegenheid gebruik maak om de markt op te duiken. Maar daar kwam ik al snel van terug.. foei, de dieren liggen nog in vol ornaat op de plank maar de ingewanden liggen er al uit.. brr. Deze mensen zijn (bijna) geen blanken gewend dus wordt je als een soort van alien bekeken. In Moroto nemen we een overnachting en moeten onze maag vullen met hele vette cassava (soort van patat) en bonen, want het dorp is 'out of food'. 's Morgens kopen we wat drinken, bananen en koekjes als ontbijt en rijden via een andere weg terug. Zeer indrukwekkend, bijzonder mooi. Na het afscheid van de heren neem ik mijn laatste overnachting wederom in Mbale, een beter georganiseerde, rustiger, mooier en momenteel drogere stad dan Kampala, met uitzicht over de bergen.
Bij thuiskomst krijg ik een warm onthaal, eenmaal bij mijn poort komt er een knulletje op mij afgerend en omarmt mijn benen. Welkom thuis! Zo lief! Een meisje dat roept, 'welcome back' zelfs nog tot 2 dagen na thuiskomst wordt ik welkom geheten door buren. Das toch leuk.

Zaterdag heb ik een oegandese bruiloft van het nichtje van mijn buuf Annah mee mogen maken, jee wat een weelde. Enorm veel mooi geklede mensen, eten, bruidstaart, mooie bruid en bruidegom, alles erop en eraan. Maar na het eten, gedurende 2 uren, alleen maar speaches.. heel vermoeiend, want het grotendeel is in het Luganda of Rwandees. Dus drink ik er nog een haha. Na 22u wordt het voor ons te laat, aangezien we met Annah's zus meerijden moeten we gaan. Ander vervoer is er niet en ze durft niet later nog te rijden.. helaas mis ik het dansgebeuren, maargoed. Dat dansen halen we nog wel een keer in een club in :) ze is in september jarig had ik begrepen..

Heel lang verhaal weer en dit is nog niet eens alles.

Deze week is de school weer begonnen en wordt er een nieuw lesrooster gemaakt, dit keer ietsje georganiseerder, we gaan vooruit.

Nog 7wkn wat vliegt de tijd..

Tot de volgende keer
Liefs
Evelien