rellen in Kampala

Rellen in Kampala,

Afgelopen donderdag ging ik wederom naar de stad, ik had eindelijk mijn paspoort met mijn nieuwe visum gekregen maar..ongelofelijk maar waar, mijn visum had verkeerde data. Volgens die data zou ik dezelfde dag het land nog moeten verlaten. Not dus. Eenmaal bij immigratie aangekomen hadden ze hun excuses klaar, mijn eerste visum zou maar voor een maand geldig geweest zijn. Daar moest ik toch even wat van zeggen.. maargoed, na een heel gesprek heeft de ambtenaar met de pen mijn gewenste veranderingen aangebracht, krabbeltje erbij, en Evelien was weer blij.

Toen ik die middag net aankwam in de stad belde Marlies mij dat ze liever had dat ik terug zou komen.. rellen in de stad, traangas en geweren! Ik vond het al zo druk, veel militairen en politie, maar ik voelde mij wel oke. Ik bouwde mijn rugzakje vast op mijn rug en zette de pas er in. Trucks gevuld met gevechtsmilitairen scheurden tegen het verkeer in.. en heel veel mensen op de been. Toch ben ik doorgelopen, ik wilde per se mijn visum in orde hebben. Eenmaal klaar bij immigratie zag en voelde ik dat het echt niet oke was in de stad. Ik vroeg de boda chauffeur mij naar Garden City te brengen, een mzungu-plek waar ik rustig even op het dakterras kon zitten met weids uitzicht. Na een uurtje ben ik toch maar weer de stad ingelopen want ik zou mijn 2e zwemles in een hotel geven aan een groepje dames. Vlak voor ik daar aankwam belde ze mij af, ze durfde de stad niet in en het werd ten zeerste afgeraden voor je eigen veiligheid. Tja, ik stond er midden in met meerdere engeltjes op mijn schouder. Het hele centrum was onveilig, met drumslagen werd min of meer de oorlog aangekondigd tussen de Kabaka's en Museveni. Demonstranten, agressieve jeugd, gooiend met grote stenen, brandstichtingen, plunderingen, moorden, mishandelingen, vernielingen, onschuldige mensen die verwond raken of zelfs vermoord door geweld, geweren.. etc. etc. Indische mensen zijn hier meestal, en nu ook weer, aan de beurt. Ze hebben een hele slechte naam doordat ze de afrikanen erg slecht behandelen.

Aangezien ik niet het centrum verder in kan, mag en durf om een taxi te pakken, bel ik 'mijn boda man' , hij loodst mij zo veilig mogelijk naar mijn wijk, en onderweg drong het pas echt tot mij door wat een chaos en gevaar. Afgezette straten, ontoegankelijk door vernieling en/of stenen en vuur op de weg. Vele mensen op straat, lopend naar huis of een veiligere plek omdat er geen taxi's meer rijden. De grote taxiparken zijn leeg, en zijn de gevaarlijkste plekken van de stad geworden. Ik was van plan om naar de markt in Kalerwe te gaan voor verse fruit en groenten, achteraf besef ik dat mijn engeltjes mij behoed hebben door me direkt naar huis te leiden. De volgende dag krijg ik te horen dat Kalerwe er erg aan toe was, en erg onveilig.

Gelukkig ben ik heelhuids thuisgekomen, ik wens mijn chauffeur een veilige terugreis en ga snel de patio op en sluit deze af. Als mijn buuf Annah later op de avond thuis komt met de verhalen uit de stad wordt het besef van mijn beschermengeltjes nog groter. Ze was erg bang en heeft me nog geprobeerd te bellen maar de batterij van mijn tel was leeg. Geen stroom thuis, dus was ik onbereikbaar. Haar angst was erg groot maar later op de avond kwam ik er achter waarom. Haar moeder, een wroedvrouw, is zo'n 14jaar geleden door een geweerschot omgekomen.. het verhaal kwam eruit en ook de tranen. Destijds, een overval bij hun thuis,ze zochten haar vader, een goede advocaat, die was er niet. Toen wilden ze geld en wat er was vonden ze niet genoeg.. Ze is gevlucht uit het slaapkamerraam net als haar zusje en broertje, maar zat al snel als versteend van angst vast in de plantages. Toen ze haar vonden heeft ze de eerste uren niet kunnen praten..

De hele avond hoorden we links en rechts geweerschoten en haar ogen rolden bijna uit de kassen. Een heel naar en triest verhaal van haar moeder, en daarna kwam ook nog eens haar verhaal van het ziektebed van haar vader die leed aan kanker. Inmiddels heeft ze een groot ontwikelde angst voor het Mulago Hospital hier dichtbij, waar op bepaalde afdelingen mensen liggen te wachten op de dood omdat er gewoonweg niet genoeg of geen medicatie is.Tegen 23uur gaan we toch ieder naar onze kamer en proberen we te slapen. Het lijkt rustiger te worden.

's Morgens vroeg beginnen de geweerschoten weer, of misschien is het niet eens weg geweest. De buuf gaat niet naar haar werk wat achteraf ook niet eens gekund had. De stad, alle toegangswegen en winkels zijn gesloten, en er rijden geen taxi's. Toch ga ik er even uit, een yoghurtje, fruit en de krant halen. Een grote menigte op straat en een groepje vrouwen roepen mij na. 'Where are you going? Do you want to get killed?'... 'You cannot go to town now, its to dangerous!'.. Als ik aangeef dat ik alleen maar even een boodschapje ga doen gaan ze akkoord. Vanmorgen is er bij ons om de hoek iemand dood op straat gevonden..met een mes en stenen bewerkt.. Alleen de grote/dure beltegoed kaarten zijn nog verkrijgbaar en de telefoonlijnen werken slecht.

Ik bel Marlies dat ik vandaag geen zwemles geef, mijn buuf is nu niet graag alleen en ik besluit bij haar te blijven. Rond de middag ga ik toch een paar uurtjes naar kantoor om te kijken hoe het daar is en om het computerexamen uit te werken. Aangezien er geen leraren op school zijn komen de kinderen rond lunchtijd 'thuis'. Marlies wordt gebeld door VSO dat ze maar beter naar huis kan voor haar eigen veiligheid, en ik neem ook weer afscheid.

Als je de kranten open slaat zijn er best wel wat verschillen met de verhalen in de regerings-krant en de particuliere-krant. De regering heeft nu al 4 radiostations gesloten, de aantallen van gewonden en overledenen kloppen niet, ze zijn te laag etc.
Het verhaal; Oeganda heeft heel veel districten, ieder district heeft een koning. Maar Oeganda heeft een president en die is uiteindelijk de baas. Nu is de koning van deze district, de Kabaka (Kampala district), hier voor het e.e.a. Zaterdag zal dat plaatsvinden, maar deze goede man wil niet luisteren naar de president en wil zijn ding doordrukken. Dus een soort van oorlog tussen een district en de president.

De hele namiddag en avond zitten we op de veranda. De buuf heeft een spagettietje voor mij gekookt en ik neem een sapje voor haar mee. Babbel de babbel.

Volgende ochtend 7uur komt de buurman thuis, hij werkt dichtbij maar is in het donker toch maar niet naar huis gegaan. Hij doucht zich en gaat weer naar het werk, net als Annah. Op de radio zeggen ze dat het rustig in de stad is en dat de mensen gewoon weer naar het werk kunnen. Dat is maar van korte duur.. tegen 10uur is het feest.. nog dichter bij mijn thuisje.. paniek in de straat.. rennende mensen.. ze sluiten de deuren. Ik doe alles op slot en gluur door de poort. Dit keer grijpt de angst mij, foei! Later als het iets rustiger lijkt te worden loop ik de buurt in. Mijn huurbaas komt zelfs thuis vanuit de stad, en raadt mij ten zeerste af daar heen te gaan als mijn leven mij lief is. Als hij dat zegt.. aiai. Ik maak me zorgen om mijn vriend Barnabas en de buuf. Ze zijn beide in de stad en ik stuur ze waarschuwingsberichtjes. Gelukkig was B nog niet in de stad en achteraf hoor ik van de buuf dat ze niet eens haar werk heeft bereikt.

De hele dag thuis, tijd voor administratieve werkzaamheden. Ik schrijf dit bericht, een rapport voor ASOD over mijn aktiviteiten van de afgelopen tijd en update mijn financiele overzichten. Charity komt nog even langs en Barnabas komt later ook. We hadden in de stad afgesproken maar dat is verplaastst naar mijn thuisje, toch nog een leuke dag. De buuf komt laat thuis en heeft zich vermaakt bij vrienden, de buurman komt wederom smorgens pas thuis, douchen en gaat weer op pad.

Zondag lijkt de 'rust' wedergekeerd, overal leger maar het is aanzienlijk veilig, ik ga naar kantoor..daar hoor ik dat gister op school zelfs een kogel door het dak van de school is gekomen..de kinderen moeten vreselijk bang zijn geweest..

Kortom, weer een paar dagen Kampala overleefd, en terug naar de orde van de dag.

Groetjes
Evelien