even bijpraten

De rust is wedergekeerd in Kampala, gelukkig. Tenminste, de situatie tussen Musseveni en de koning van de Kabaka blijft nog bestaan. Voor ons betekent dat dus het nieuws nauwlettend in de gaten houden om je voor te bereiden op een evt. nieuwe escalatie. Dat is hier nogal eens aan de orde maar zoals de laatste keer was het volgens zeggen bijzonder extreem, heftig en lang geweest. Laten we hopen dat het hier bij blijft voor iedereen!


Bij de start van het nieuwe semester wil ik mij spullen verzamelen voor de fine-art les, blijken de kalligrafiepennen verdwenen. De studenten geven de leraren de schuld en de leraren de studenten natuurlijk. Niemand is aan te wijzen en ze blijven verdwenen. Kortom een nieuwe investering van een aantal pennen stond direkt weer op mijn programma. Tijdens mijn volgende fine-art-les overhandig ik deze aan de studenten van S4, maar ik maak ze bewust van hun verantwoording. Als je ze vergeet mee te nemen of kwijt raakt is er voor hem/haar geen les, en ze hebben ze nodig voor hun examen dus wees er zuinig op. Ze zijn weer blij, dus ik ook. Tot nu toe gaat het goed..

Het 'zeefdrukproject Barnabas' is helemaal uitgewerkt en ligt ter beoordeling bij ASOD. Maar helaas heb ik het alvorens het een start te kunnen geven af moeten blazen. Mijn vriend Barnabas gaat ons helaas vroegtijdig verlaten alvorens ik Oeganda verlaat. Hij heeft een geweldige kans in zijn schoot geworpen gekregen en kan gaan studeren in fine-art/kunst. Marlies en ik willen perse dat hij dit project zou gaan uitvoeren en begeleiden omdat het met en ook voor hem is geschreven, en hij dit als geen ander van de grond zou kunnen krijgen. Helaas!

Vanaf vrijdag geef ik ook kalligrafieles aan S6, een examenvak en Barnabas vindt dat ik het beter kan dan hem. Oke. Leuk!

Zwemles met S5 is en gaat SUPER! Na 2 lessen kan ik al zeggen dat ze als een speer gaan! Het groepje omvat gemiddeld 10 studenten van 17-20jr, een stuk serieuzer, heel anders dan de vorige groep, maar erg leuk om de verschillen te zien! (Lachen; een van de studenten is een jongen maar noemen ze een meisje, een homo in spe. Zijn bewegingen, reacties en samenwerking met anderen is hilarisch) Ik geef nu les vanaf een ander zwembad dat we ontdekt hebben en dat maar 20 minuten lopen is (i.t.t. een uur naar Makerere), een stuk rustiger is want 'onze tijd' is gereserveerd, alleen vragen ze het dubbele aan entree.. Maar dat weegt niet op tegen de andere voordelen. Helemaal goed dus.

De kerstkaarten zijn bijna af. De groep van de art and craft les groeit, momenteel al rond de 20 studenten, en de resultaten zijn goed. Zelfs de jongens zijn enthousiast en goed bezig.
Er zijn 2 nieuwe vrijwilligers bij ASOD/Millennium College gekomen; Rob en Philipa uit Engeland. Rob blijft een jaar, is leraar en geeft vnl. les. Philipa blijft een maand, is primary lerares en is vnl. veel op kantoor voor het HIV/AIDS-project wat we momenteel aan het opstarten zijn.
En de ASOD-kippen.. ze leggen eieren bij de fleet! De eersten waren piepklein maar daarom niet minder lekker. Voor 7 cent per stuk kan je ze kopen, ervan genieten en sponsor je min of meer het poultry-project.

2 Nieuwe weesjes hebben zich gemeld bij huize Evelien. Het zijn buurhondjes waarvoor, naar mijn mening erg slecht, lees 'niet', gezorgd wordt. Het zijn nog puppies, hebben mij en mijn buurtjes nachten wakker gehouden doordat ze vastgebonden zaten te janken, te dun doordat ze te slecht (lees 'niet' ) gevoedt worden en zien er slecht uit. Ik heb het een poosje aangezien want, wat kan ik doen behalve ze bewust te maken?! Tot een week geleden. Ik kon het niet meer zien en horen. Ik heb de eigenaar gezegd dat als ze ze niet beter verzorgt dan laat ik ze ophalen. Maar ik kon niet wachten. Op zoek naar een winkel met dierenverzorgingsspullen heb ik alleen hondenshampo kunnen vinden. Gedurende 2,5uur heb ik ze een voor een gewassen en vlooien gevangen. Nog nooit heb ik zoveel vlooien op een zo'n dun en klein ruggetje gezien, vreselijk! Een sigarettenafdruk zat zelfs op de huid en janken als biggetjes want volgens mij had, vnl de kleine witte, pijn. Van Tippy (zo noem ik de iets bruinigere) heb ik het oortje gedesinfecteerd en verzorgd, volgens de buuf is hij mishandeld... Maargoed, ze zagen er later een stuk beter uit, frisser en zaten zich niet meer tot bloedens aan toe te krabben. Doodvermoeid, van nachten janken en overdag kinderen die er de hele dag aan zitten te trekken waardoor ze nergens rust hadden, vielen ze in slaap. Iedere dag geef ik ze een stuk brood en melk. Ze luisteren als de besten en we zijn dikke vriendjes geworden. Helaas legt de eigenaar nu alles bij mij en kijken ze er helemaal niet meer naar om. Dus, weer een gesprek. Ik hoop dat het snel beter gaat anders moet ik ze echt weg laten halen..

Prive; mijn visum is (op donderdag van de rellen) eindelijk in orde.
mijn inmiddels doorgelegen schuimmatrasje geeft me 's morgens steeds meer ochtendstijfheid. Iedere ochtend ben ik om 7 uur wakker en doe mijn stretches, yoga en andere oefeningen om mijn lijf wakker en flexibel te maken. Helaas kan ik niet meer zo vaak hardlopen want mijn rechter knie heeft problemen, misschien omdat ik bijna om de dag hardgelopen heb met hele oude schoenen?
Mijn dromen worden weer wat heftiger, dat heeft vnl. te maken met het naderende afscheid in Oeganda. (ik heb een hekel aan afscheid nemen) Het maakt me weer bewuster van de dingen die waren, zijn en misschien gaan komen, dus wat stof om over te schrijven en na te denken voor mijzelf.
Wat nu ook duidelijker wordt, doordat het moment van vertrek in zicht komt, is wat voor oegandese vriendschappen er ontstaan zijn. Zijn ze mijn vriend/in omdat het goed klikt, of willen ze een betere toekomst (dus geld)? Het zegt wat over hen en mij..

Tot een volgende keer maar weer vanuit het regenachtige Oeganda

Heel veel liefs!!!
Evelien